Góðborgari

Hér sjáið þið mann sem einn síns liðs keppist við að bæta Svíþjóð. Það er ekki lengra síðan en í dag að ég kom að grátandi stúlkugreyi sem hafði týnt mömmu sinni og hafði bara bansgsa að halla sér upp að. Svo raunagóður sem ég er fylgdi ég henni á rétta brautarstöð svo að hún gæti tekið lestina heim. Ekki er heldur langt síðan að ég stökk til og opnaði með handafli strætódyr sem höfðu lokast á kvensnift eina og ætluðu að kremja til örorku. Ekkert kemur gratís í þessum heimi og ég reikna með að verða sæmdur orðu af einhverju tæi fyrir manngæskuna. Sennilega er hún bara í póstinum.

Grýla er dauð

Betri heimsókn er ekki hægt að hugsa sér. Fyrir leikinn sást glitta í möguleikann að kreista fram sigur. Landsliðið er enda gott um þessar mundir og Svíarnir eru ekki búnir að finna sig eftir að Faxi og félagar komust á eftirlaun. Fyrstu mínúturnar boðuðu þó ekki gott; Genzel lokaði markinu, læsti á eftir sér og sporðrenndi lyklinum. Einhver hafði þó tekið með sér dínamít og svo var boðið upp á besta leik sem íslenska landsliðið hefur leikið nokkru sinni. Nánast engin mistök allan leikinn, engin hræðsla, ekkert fall eftir hetjulega baráttu í 45 mínútur. Óli Stefáns var ekki í stuði en allir aðrir voru á ginsenghrossasterablöndu og voru óstöðvandi. Aldrei hefur svona sigurvilji sést í íslensku landsliði og ef einhver hefði haft vit á að gefa Óla dollu af Red Bull væri maður ennþá á svifi eins og helíumblaðra yfir Globen. Núna er Grýla dauð og þá er bara að urða hræið á Íslandi.